تقدیم به استاد بزرگوارم , روانشاد<گلشن کردستانی>


نوای خامه من داد دل ز بیداد است
درستی سخنم گوهری خداداد است
هزار غنچه بباغ دلم شکوفا شد
به مهردوست خزان دلم گل آباد است
هزار گوهر اشک و هزار سینه سخن
نشان لجه عشق و شکوه فریاد است
مرا بکوزه غم می برد فلک غافل
از اینکه نرم دلم آبدیده فولادست
به مکتب هنرم هست نکته پردازی
که همدل است به شاگرد و طرفه استاد است
غلام همت آن گلشنم که چون حافظ
زهرچه رنگ تعلق پذیرد آزاد است
بر آستانه فرزانگی چراغ خرد
به بیستون محبت مثال فرها داست
اگرچه کوه صفت نیست باکش از غم دهر
به هر نسیم محبت که می وزد شاد است
مقام امن دلم بیکرانهء صحراست
بیا به سوی دلی کز محبت آباد است