457

کوچه یی سر نسته استا چمش دوژ دکل طاقت ندانده شو ببو روژ
ادر اشتون آبرو ره می ترسه هجنی نمی سرت نِه دستی ماندوژ

458

اشتون دل ده خل خلی واقو دارین هم خاره خدا ره جگا هادارین
اگر خا آینه یی غبار بگرته با دلی استقا ت نه ده بشُرین

459

اگر پینده خاره آدم بمونین جا جین جی وونی دل ده بر ببرین
صبی گاوو وقتی نماز هاکنین برکه وو که وو دل ده سازه کرین

460

توکو پش ببرین کی یَر هگیرین نون ده وُه دِینین و نمو بخورین
خدا ده خلی خلی شکر هاکرین دیم ده سفره یی سر ونا گاردنین

461

جلو کارگه اطاقی انتظاره پش کارگه محرمونی مشکه زاره
آخرمین جگا کو پلاس ندانده خیل خونونی حاصلی مشکه زاره

462

مه یاری امستی چه دیر واکرته مده یون زندگی مو سیر واکرته
نی ده بوا مه ره ادر عزیزه ته خاطری اشتون ده ویر واکرته
463

مه بشُوه اقوال وقتی وگرده مه دل نقالکی جنگ بده والرزه
مه با شونده هچین ونه گردنده ولی تا پیچ هاکه نُه خو دلرزه

464

یخی وری مه چش قندیل دبسته نِه دل ونر مینده بواژه وسته
عه کو وندی دونیا یون یاله جگا خاره یه خرته یه هر چی کو هسته

465

اگر ته بلا ده ته دست وگیندی نِه عاقبتی کارده خاره زوندی
اگر مه حرفون ده تو گوش هاکره ته غم ده کیی وری سازه کندی

466

مرتونی پشتی سر هوچو نواندی هشکین ره در حقیقت بد نخواندی
خدا ده چون همه جگا وینندی یون خاطری هشکین مو بد نداندی

467

ادر سالی مه دل مو حرف ژننده مگر تو مه زبون ده بر نبنده
یون چون سالی ادر تو درس خوننده یکه کلاس اقلا بر نشونده

468

تو شو و روژ ادر تقلا کنده نمشون تا سحر تو خو ندانده
خداوندی بر ده ادر ژننده چه نه زبون ده هجه بر نبنده