433

سری پیری وتی بشکه مه لَتّو نَه چون درد و بلا دانده مه وَکّو
مه درد و بلا ره دوا نکرین هچین چه درد خونده بشکوه چیکّو

434

مه جوونی بشه حکو ببی یی عه بسوتی طامی چکوّ ببی یی
نماشون تا سحر عه ناله کندی رو خونه یی وُه یی وکوّ ببی یی

435

یون مرکیین ادر دارایی دانده نِه نونی لُو ده بشکنن نواند ه
ادر نه اشتون ده وشوّنی دینده انجیل تا ره نِه چشی سو پرنده

436

مه اسبی مادیون اشون بزی یُه نی کره خاری وو دونیا بمی یه
نی حیوونده ادر فشار بمی یه بزِه تتنی موقع ترک ببی یه

437

اگر چه نون دبسته تن دلی یه ولی مه لیوکی حمیر ور می یه
مه تندور ده دره وِتین ده کی یه هم کیی کله خلی تسک ببی یه

438

ویمُری هوچو مس و کس ندانده آدم و اسب گُو و پس ندانده
بعضی ویمری هم ده ورگسنده اما مه ویمری ورگس ندانده

439

مه دل ده مشت هاکرته کی ره شونده چه هجه اشتون دیم ده مه نکنده
بیخو تره مه ره بهونه گینده مگری تو خدا ده نشناسنده

440

گُلو ده وتی چه جوری خویینده جاونونی دل ده شادی شاد واکنده
خدا هم غم و غصه ده نخوانده بُکنه آدمون ده خوش ندانده

441

مه سر نوشت ادر ممو بجنگه نُه سنگلاخی ره مه لنگ بلنگه
ادر بگردی یی صحرایی دله آخر ژُر چشمه سر خداده بنگه

442

مه هر دو چش یاله خون لتّه دانده مه دلی حرف ده خلی ساده واندده
مه یار و ا نن هچین مه ده نخوانده ولی عه هر جِه شوندی مه ده پانده

443

مه کاتونی نه صحرا تُو دوونده باده رُو ده نُت ترا هوا وونده
یکه دارو دبُه نِه ژیر می نستون امستی نزوندی کی نِد بوونده

444

هم ده یی زیارت خلی قدیمه قدیم دو سِی هم کیی دیم به دیمه
هروقتی نِه ده خُو وینندی وانده د کلو نترسه خدا کریمه