349

مه آل تله انگار مهُری دومه مه کفی نون مه قیل نهار و شومه
مه ره دایم صراط المستقیمه اگر دونیا حلوم اندر حلومه

350

مگر نویننده ادر بُر بندی اشتون دیم ده همیشه وُروننده
خاره خدامون هجه نترسند ی جاونون مو وشتر اشتون مو ترسند

351

نقافلکی اشتون دله واشو یی هچین دکل مه نزونا کشو یی
مه په واکته نه یاله ریسی دله سنگ گردشی وری گردی بشو یی

352

زمین و آسمون شرجی ببی یه مونگ ده وتی نه دیم برجی ببی یه
ادر قحطی یون دونیا ده وگرته حاتمی طا یی بی خرجی ببی یه

353

ورا بریم ببی یه طام ببژین نو رویی وری گُلُچو دریژین
قدیمی ژینونی درد ده بزونین کارتی وپه پیچ و چِه نیژ هوُژین

354

هر سال وانون ارمون پرست پرون ست نه بره وو یال یاله لوی یی شت
خشکه سالی انونده بژی یه لت انون حاصل دکل ندانده برکت

355

هم نازنین پسون ده باد بگرته نه یکه وو بلکشی جاد بگرته
شکری خدا جدیدی آدمونی سوزن بژه ته تن ده یاد بگرته

356

مه دل انگار که سر دربندی غاره زمستون و تُوستون چله داره
اگر مه ده دره دیونه کنده خدا یی مهربون مه وا قو داره

357

ته پسونده هر وقتی اشمُرنده انون خومس و زکات ده چه ندینده
تو فکر کنده یون مو بیچاره بونده ته عیب یونه خدا ده نشناسنده

358

یکه تا یی چار خرج ده سونا کندی کردونی آبرو ده خلی خواندی
عه روژو شو پسون ده چارنندی مه عیب یونه فقط طاقت نداندی

359

ار مونی وییاری سوزه سنگُر چا هم شُو چره خرما به وو شکالتا
کرسی کل بون می نستون اشتون جگا هم دور جم می بی ین کاتا کویژا

360

عه اشتره یکه بشکوه گُرمی سر تا به په بلا وو دردو جرمی
با یون وضع مرتون ده وقتی وینندی نزوندی بنِری کی ره ببرمی