133

چون ساله عه زیات و کم نبوندی سفره داری ولی حاتم نبوندی
ادر عه وزندی آخر مه نظر عالم بوندی ولی آدم نبوندی

134

تو ویست و چار ساعت دره وزنده هرچی وزنده هجه نرسنده
دایم عه وینندی دره چه کنده قسم خونده بخه درو چه دینده

135

یون چون سالی دکل ته غم ندارته نومی از بی محبتی نیارته
نزوندی چه بلا ته سر آورته کسین کاتونی وری هیشت واکرته

136

خلی وقته عه دست ده تُو ندین دی مه بالی یاله زخم ده هو ند یندی
مه اسمی مد زمین ژی یه بعد از ین یون چموش مادی یون ده جو ندی یه

137
اذون ده بواته وضو وگیرین تا خور دنرمی یه نماز بخونین
اشتون روزی ده خدامون هکیرین اگر بنکرا وی یاس ویین جین

138

یکه لقمه ده مرتون دست وگینده دکلو حروم ده حروم نسینده
راسته ره ده بگی هرجه کو شونده اگر ول ول بشو حلوم سرنده

139

مه غمی کو ن هورونده بر نشونده هر چی واندی بشه تکوم نخونده
بهشتی مم خبر بگرته واندی بهشتم هم ده یی وری نبونده

140

از بس ته زندگی جا تو به تو یه ته امستی گنوم جا گُو گولویه
اشتون ده واقودار امشه نماشون په بُه ده بر بشه تر هوس هوسویه

141

به یه یین ره سرون امشه نماشون اوُلمین کلاته هنار وگیرون
کویر تک اگر تشون ببی یون خا غم نبو هچین خدای رسه نون

142

آینه ی رو جابشون پشه ری پرون هم مدبقی دنو حلوا هاکرون
بابا یی که اگر هوچو نخورون دکلو تشون و وشون نبونون

143

صب تا به نمسر ادر خسنده هچین کار و کاسبی ی نرسنده
اگر دریا بو آخر خشک وابونده کشتی یی وری زوندی گل مسنده

144

کوچه ی دله بیخوت قال قال چه کنده هر چی ده بیخوتی تو یال چه کنده
نازنین قمیس ده متقال چه کنده اشتون ده اشتره سه آل چه کنده