درد دادی بمن دوایت کو
گر که دادی دوا شفایت کو
روز قالو بلی بدشت الست
از وفا دم زدی وفایت کو
رو چو کچ کرده ای به قبلۀ عشق
پس بگو دفتر دعایت کو
ای شب ای خلوت قلندرها
ماه نو مرغ خوشنوایت کو
ماه ای ساده تر ز آئینه
قبله گاه خدا نمایت کو
رهرو خسته ره نشین شده ای
ای همه جستجو دو پایت کو
شرطه بادی وزید بر دریا
کشتی مانده ناخدایت کو
ای خدا جوی مانده در صحرا
اینهمه گشته ای خدایت کو