زاقیانوس عرفان چون دُر الهام میگیرم
بسان قطره در کام صدف آرام میگیرم
نه شب خیز مناجاتم نه ره جوی خراباتم
من آن رندم که از دست عنایت جام میگیرم
دلی نامهربانم لیک گاه مهربانی ها
محبّت را ز ژرفای نگاهی وام میگیرم
برای زهر چشم مردم شهرسیه کاری
زدیوان مشقّت حکم قتل عام میگیرم
چو پروازم میسّر می شود با بال حیرانی
بِچشم حیرت خود پختگان را خام میگیرم
بوَد دام محبّت دامن گستردۀ صحرا
شکار خستۀ دل را بپاس دام میگیرم