در رسم خط هندسی ما قائم الزاویه ایم
در سایۀ بیگانگی خورشید را همسایه ایم
طفلیم و از انگشت جان شیر محبت خورده ایم
چون نیست مهر مادری فارغ زشیر دایه ایم
ما چون پنیر بسته ایم در پای خود بنشسته ایم
بنگر که دراین بستگی بی مایه یا با مایه ایم
یک آیه خواندیم از صحف در بای بسم الله آن
ماندیم و تا روز ابد روشنگر این آیه ایم
ما صخرۀ سماک را درس ستبری داده ایم
هرچند در کوه وفا ما سنگ چندین لایه ایم
بر دامن صحرای دل چسبیده ام تا پای جان
چون ریشه در گل کرده ایم باشد اگر بی پایه ایم