حا ل مرا مپرس که رنج مجسّمم
زائیده بلایم و نان آورغمم
دنیا اگر که جمع شود در مقام جمع
بازاز میان این همه من یکنفر کمم
طفل رسیده ای که بهمراه آرزو
هر روز و شب بدامن یک اسم اعظمم
جادو گر قبیله به من طعنه میزند
هر چند ذیج زمان را منجّمم
در سفره ای که رنج جهانی بپای اوست
من هاج وواج سفرۀ بی رنج حاتمم
دریائیم بپای گل معرفت هنوز
آئینه دار حرمت صحرا و شبنمم