باغ شب را گلِ سیه پوشم
بین گلها گل فراموشم
باغبانی نپروریده مرا
باغ دل را گیاه خود جوشم
شعر را در بهار شیرینی
شهد نوش آفرین گلنوشم
گرم جوشی چو شعلۀ خورشید
مهر آئین ومهر آغوشم
اشک حسرت بدامن اندوه
دُر نا سفتۀ بنا گوشم
در غزل در ترانه در گفتار
ریزه خوار قلندر پوشم
شرمسار زخود ستایی ها
گرچه صحرای رند باهوشم