اسیر سادگی های دل خوش باور خویشم
به بی آلایشی مدیون شیر مادر خویشم
گدای کوی عشقم پاس دارم این گدایی را
ولی در بی نیازی شهریار کشور خویشم
خدا آوای غارعشق در اندیشه ام پیچید
درین وادی خدای خویشتن پیغمبرخویشم
منم خار سر دیوار در بیگانه جا امّا
بباغ آشنایی شاخه گل پرور خویشم
من آن ققنوس آتشزاد را مانم که پنداری
سر آتش فروزی مانده در زیر پر خویشم
اگر پیوند بگسستم زمردم چشم دل روشن
به پیمانی که نشکستم شهید محضر خویشم
بیا با طالعم ای ماه امشب مهربانی کن
که من محو تماشای درخشان اختر خویشم
ندارم طاقت آن را که دل با دیگری بندم
درین صحرای وانفسا دل خود دلبر خویشم