تا کی چو تار تن ها در دام خود اسیرید
یا بند را بدّرید یا در قفس بمیرید
تا کی چو مرغ غمخوار از تشنگی شکایت
دریاست مقصدتان یا راهی کویرید
از مرگ می هراسید ای مردگان دنیا
راه گریز بازست چونست ناگریزید
با خویش گفتگویی در خویش جستجویی
اینگونه می نمائید کز جان خویش سیرید
خاموش و بی تمنّاجمعید اینکه پیداست
آخر یکی نگفتید پیرید یا مریدید
من رهنورد پیرم افتاده بی سر وپا
ای رهروان صحرا دست مرا بگیرید