شعر سر مشق طفل تدبیرم
دفتر آئینه دار تقدیرم
غزلم مثل شمع می سوزد
عشق را چون ردیف می گیرم

****************

از خانه صبر رو بکوه آوردم
رو جانب کوه با شکوه آوردم
در درس غرور و استواری در کوه
افسرده شدن را به ستوه آوردم

****************

نقش آئینه درون گردم
ای خدا با تو من هم آوردم
نَحنُ اِقرب اگر نمی گفتی
سجده بر خویشتن نمی کردم

****************

در یاد تو چشمۀ زلالم
با عشق تو خالی از خیالم
وقتی تو حضور سبز داری
بهترکه هزاره ای ننالم

****************

من ترک درو دیار کردم
دیوانگی اختیار کردم
با پای خود آمدم به صحرا
از دست خودم فرار کردم

****************


چه میشد گر تو را تن می گرفتم
ترا چون گل به دامن می گرفتم
اگر بودم بپای دارت ای یار
گناهت را به گردن می گرفتم

****************

به ژرفایی دو چشم تیز دیدم
هزاران خنجر سر تیز دیدم
ازاین بهتر بگویم از دو چشمت
نگاهی انفجار انگیز دیدم

****************

نگه بر روز و ماه و سال کردم
فرار از دست جاه و مال کردم
قد سرو خودم را دال کردم
همانجا آرزو را چال کردم

****************

در خاک حیات زندگی میکارم
بر کشتۀ خویش تازگی میبارم
بر سر در باغ می نویسم ای عشق
تا آخر عمر دوستت میدارم

****************

داستانی نوشتم از شب غم
گه ز شادی و گاه از ماتم
گر چه سرخ است خامۀ فکرم
دوست دارم که سبز بنویسم

****************

دردی ز نگفتن حقایق دارم
رنجی ز گذشتن دقایق دارم
هر عضو من ار چه در مخالف خوانی است
صد شکر که یک دل موافق دارم