صدایی در دل صحرا شنیدم
چو مرغ خسته تا صحرا پریدم
تو بودی و خدا بود و من ای یار
به غیر از این سه تن چیزی ندیدم

*******************

به پیش اهل عالم شرمسارم
زمال و زندگی چیزی ندارم
اگر چه در تمام سخت و اوقات
ندارم فرصتی تا سر بخارم

*******************

هو هوی من و کبوتران چَهِ دل
کر کرده در آسمان هستی مه دل
تا مشکل مردمان من حل گردد
یک نعرۀ یا علی زدم از ته دل

*******************

اگر چه مرد پیر دل پریشم
به چشم نوجوان سر مست خویشم
کسی از سن من پرسید گفتم
اسیری در صف هفتاد و شیشم

*******************

در بین شما هماره غربت زده ام
می سوزم و گوئیا که آتشکده ام
قومی ز کنار اهل عالم رفتتند
من ساده دلم که زان جهان آمده ام

*******************

من برایت گل رز آورده ام
با دو دنیا دَک و پُز آوردم
گشت طوفان و دسته گل را برد
باز از بخت بد بُز آوردم

*******************

بهارم رفت و پائیزم سر آمد
جوانی رفت و پیری بر درآمد
چو آتش در تنورم پخته گردید
خمیرم زیر دست من ور آمد

*******************

شبی که از کنارم می شدی رد
غم عشقت به صحرا آتشم زد
بگو با آسمان یکدم ببارد
ببارد تا گناهم را بشوید

*******************

شبی پیری به دل در زد خدایا
دلم در سینه می لرزد خدایا
اگر اندیشه ام گردد هوایی
نوشتارم چه می ارزد خدایا

*******************

پی افکار بد ذاتی نباشید
به فکر لحظۀ آتی نباشید
به دینی متکی باشید اما
کم اندیش و خرافاتی نباشید

*******************

راهی که فسانه ساز گردد
کوته نشود دراز گردد
مرد سفرش درین میانه
بهتر که به خانه باز گردد

*******************

سر راهی کسی که گل می چید
باطراوت به کوچه می خندید
به سرو روی مردم گذرش
شاد و شادانه آب می پاشید